*Ποιός Χρήστος Νικολόπουλος;...*

 Με την επιστολή/παραίτηση Νικολόπουλου αποσαφηνίστηκαν πλήρως οι προθέσεις των βουλευτών και υπουργών των κομμάτων της συγκυβέρνησης που παραμένουν στις θέσεις τους. Πλήρως. Δεν χωράει απολύτως καμία αμφιβολία πλέον. Και οι προθέσεις αυτές είναι η εξής μία. Να συνεχίζουν με κάθε τρόπο να σου κάθονται στο σβέρκο και να είναι αυτοί που ρουφώντας το αίμα σου θα ζούνε μια πολυτελή ζωή γεμάτη προνόμια, λέγοντας σου ψέμματα, τάζοντάς σου επαναδιαπραγματεύσεις και υποσχέσεις για αγώνες για τα δικαιώματά σου και κατόπιν να καταπατούν ολοκληρωτικά την τιμή του λόγου τους, ξέροντας ότι είσαι ενα φοβισμένο ανθρωπάκι που δεν θα τολμήσεις ούτε καν να αντιμιλήσεις. Τόσα χρόνια σε τέσταραν, έχουν πλέον PhD και Master στη σπουδή του ελληνικού λαού. Και θα συνεχίσουν να κοιμούνται ήσυχοι γιατί ξέρουν ότι η οργή σου θα απορροφηθεί σε κόμματα-προστάτες τους, κόμματα-αναχώμματα που χρησιμοποιούν την ευαισθησία σου στην πατρίδα για να σου ρίξουν στάχτη στα μάτια.  Λες και η πατρίδα είναι γκόμενά σου. Λες και δεν είναι η πατρίδα αυτή που τόσα χρόνια σε κρατάει κάτω. Λες και δεν είναι η πατρίδα η λέξη που σου ξεφουρνίζουν για να σε μαλακώσουν κάθε φορά που είσαι έτοιμος να τους πάρεις στο κυνήγι. Αλλά τέτοιος είσαι, σου αρκεί να κρατάς μια γαλανόλευκη και ας σου έχουν κάνει το γκρόβερ πλατεία ομονοίας.
 Με την παραίτηση του ο Νικολόπουλος δεν απέδειξε σε κανέναν την τιμιότητα των προθέσεων του, ανέδειξε μόνο την μοναδική διαφορά μεταξύ όλων αυτών που ασχολούνται σε κομματικό επίπεδο με την πολιτική. Δηλαδή, το ή θα είσαι τελείος ονειροπαρμένος, ευκολόπιστος και αδαής, οπότε και παραιτείσαι μόλις δείς ότι το κόμμα για το οποίο εργάστηκες χρόνια (και περιέργως δεν κατάλαβες την σαπίλα που το μαστίζει) λέει ψέμματα, ή είσαι ένα κομπλεξικό ανασφαλές κτήνος και παραμένεις σε μια κυβέρνηση που δεν τιμά τα λόγια της, επειδή το ψέμα και η ματαιοδοξία είναι ταυτισμένο με την προσωπικότητά σου. Με λίγα λόγια οι παραιτήσεις, στο σημείο που έχει φτάσει ο τόπος, μου φαντάζουν σαν μια απέλπιδα προσπάθεια απενοχοποίησης ενός μοναχογιού να πείσει τη μάνα του ότι η μαρμελάδα φαγώθηκε μόνη της.