4 χρόνια περάσαν από εκείνη τη μέρα που είδα πρώτη φορά γιαγιάδες και κουστουμαρισμένους στους δρόμους να πετάνε πέτρες. Πιό πρίν έβλεπα τις ίδιες και τις ίδιες φάτσες για χρόνια να προσπαθούν μάταια να πείσουν τον υπόλοιπο κόσμο ότι η κοινωνική ευμάρεια και η τεχνητή ανάπτυξη που ζούσε θα του έφερνε μεγάλη συμφορά. Τις ίδιες και τις ίδιες φάτσες που μάταια προσπαθούσαν να συγκινήσουν τον υπόλοιπο κόσμο με ιδανικά ανθρωπιάς και ισότητας για όλους. Έναν κόσμο όμως που βυθιζόταν στο τσάμπα χρήμα δεν τον μεταπείθεις έτσι εύκολα. Ακόμα και το παιδικό αίμα που χύθηκε τελικά εκείνο το βράδυ δεν στάθηκε ικανό να καταδείξει την αρχή της πτώσης μιας κοινωνίας που της έμελλε να αφεθεί σε ελεύθερη πτώση ιδανικών. Κι όμως, εκείνες τις μέρες σχεδόν πίστεψα ότι δεν περιτριγυριζομαι από άβουλα βολεμένα όντα. Και λέω σχεδόν, επειδή παρ'ότι η δυναμική των διαδηλώσεων ήταν τεράστια, ένα συγκεκριμένο περιστατικό με έκανε να κρατήσω κάποιες επιφυλάξεις. Δεν θα ξεχάσω το επόμενο βράδυ στην πανεπιστημίου, κάπου στα προπύλαια, όπου ο δρόμος ήταν πλυμμηρισμένος από κάθε λογής ανθρώπους και όχι πια από τις γνωστές φάτσες μόνο, όταν από την όμονοια έκαναν την εμφάνισή τους τα ματ. Έπεσε ένα κρότου-λάμψης και αμέσως όλοι άρχισαν να τρέχουν προς το σύνταγμα. Εκείνη τη στιγμή θυμάμαι και δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ. Όταν φώναξα "αν φύγετε τώρα, θα σας ρίχνουν ξύλο για μιά ζωή". Τότε ήταν που αισθάνθηκα και τόσο μόνος, όταν είδα στα μάτια όσων με άκουσαν την αδιαφορία και την ανάγκη του καθένα ξεχωριστά να σώσει το τομάρι του.
Γιατί πιστέυουμε ότι αν ξεφύγουμε, θα γλυτώσουμε. Γιατί βλέπουμε κάθε περίπτωση ξεχωριστά και δεν έχουμε την ικανότητα να συνδυάσουμε τα γεγονότα και να διακρίνουμε ότι κάθε ήττα μας ωθεί όλο και πιό κοντά στην παραίτηση. Γιατί νομίζουμε ότι αν συνηθίσουμε το χειρότερο δεν θα είναι πιά το "χειρότερο" αλλά το "κανονικό". Και τα έχουμε καταφέρει μια χαρά σ' αυτό.
Γι΄αυτό σήμερα να μην κατέβουμε να διαδηλώσουμε για την φασιστική συμπεριφορά της αστυνομίας, βρέχει άλλωστε. Κι αν δεν βρέξει, μπορεί να βρέξει αργότερα. Κάτι ψιχάλες ΝΑ μαλάκα μου! Καλύτερα να κάτσουμε σπίτι, να βάλουμε καμιά ταινιούλα να δούμε, κατά προτίμηση αστυνομικής δράσης, αυτές με τους καλούς μπάτσους, και να φάμε μια γαβάθα ποπ-κόρν, καλαμπόκι δηλαδή, ξέρεις εσύ...
http://www.youtube.com/watch?v=lBVvAtjulzk
Γιατί πιστέυουμε ότι αν ξεφύγουμε, θα γλυτώσουμε. Γιατί βλέπουμε κάθε περίπτωση ξεχωριστά και δεν έχουμε την ικανότητα να συνδυάσουμε τα γεγονότα και να διακρίνουμε ότι κάθε ήττα μας ωθεί όλο και πιό κοντά στην παραίτηση. Γιατί νομίζουμε ότι αν συνηθίσουμε το χειρότερο δεν θα είναι πιά το "χειρότερο" αλλά το "κανονικό". Και τα έχουμε καταφέρει μια χαρά σ' αυτό.
Γι΄αυτό σήμερα να μην κατέβουμε να διαδηλώσουμε για την φασιστική συμπεριφορά της αστυνομίας, βρέχει άλλωστε. Κι αν δεν βρέξει, μπορεί να βρέξει αργότερα. Κάτι ψιχάλες ΝΑ μαλάκα μου! Καλύτερα να κάτσουμε σπίτι, να βάλουμε καμιά ταινιούλα να δούμε, κατά προτίμηση αστυνομικής δράσης, αυτές με τους καλούς μπάτσους, και να φάμε μια γαβάθα ποπ-κόρν, καλαμπόκι δηλαδή, ξέρεις εσύ...
http://www.youtube.com/watch?v=lBVvAtjulzk
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου